U heeft er vast en zeker van gehoord: het boek Overschreeuwd van Maxime Warnier. Het gunt ons een kijkje in het leven van iemand met de eetstoornis NAO (Niet Anders Omschreven). Wat deze blik zo speciaal maakt, is dat Maxime het boek op vijftienjarige leeftijd heeft geschreven. Op haar veertiende werd ze met de eetstoornis gediagnosticeerd en vanaf die tijd heeft ze haar verdriet, schaamte en eenzaamheid opgeschreven en geprobeerd duidelijk te maken wat de ziekte precies inhoudt. Dit komt allemaal samen in haar autobiografie. Deze valt nu gewoon te lezen, ondanks dat Maxime het lastig vindt om zichzelf open te stellen. De grote vraag is of dit niet veel te intiem is? Voor iedere volwassene is het al lastig om zichzelf bloot te geven voor een groot publiek, laat staan voor jongeren, met name voor een jongere van deze achtergrond. Of is deze o zo persoonlijke autobiografie juist iets goeds? Doorbreekt Maxime Warnier een taboe door zo open over haar eetstoornis te schrijven, een onderwerp wat voor veel jongeren en volwassenen nog onbespreekbaar is. 

Lees het boek en oordeel zelf, hier vindt u alvast een klein voorproefje.

‘Beste of lieve eetstoornis, en dat kan ik maar beter niet zeggen. Geachte komt ook mijn strot niet uit, als ik naar jou moet schrijven. Wat dan? Hoe moet ik je noemen? Hoe spreek ik jou aan? Wel heel voorzichtig, desnoods met handschoentjes aan, anders doe je me nog wat. In mijn gedachten heb ik jou de ogen uitgekrabd, je aangevallen, maar ik krijg altijd zoveel woorden terug als ik keihard tegen je in ga, woorden die me zo hard raken, dat ik dagen van slag ben. Alles wat je tegen me geroepen hebt, of nee, geschrèèuwd… en wat zo realistisch lijkt, alles heb ik van je geloofd, woord voor woord. Tot ik erachter kom, dat het allemaal leugens zijn, allemaal leugens… ik ben niet dik. Dat bewijst de opdracht met de touwtjes bij therapie. Ik hoef niet af te vallen. Dat bewijst mijn gewicht. Soms lijk je aan me vast te plakken. Me te omarmen. Het wordt bijna knellen. Je doet me pijn. Ik wil je weg hebben, maar je plakt helemaal aan me vast. En als je dan en tijdje uit mijn hoofd verdwenen bent, begin ik je zelfs te missen. Hoe hardnekkig een haatliefderelatie niet kan zijn. Het ene moment haat ik je. Het andere moment heb ik je nodig. Ik snap het niet meer, je verwart me…’