Mijn zoektocht
‘Meneer, u heeft een stemmingsstoornis’, is wat mijn psychiater me ongeveer vier jaar geleden vertelde. Op dat moment wist ik niet of ik er van schrok, er verdrietig van werd, me boos voelde of blij was, maar dat zou al snel verklaard worden. Het volgende dat hij zei was namelijk; ‘uw emotie-ontwikkeling is niet op een juiste manier verlopen, eigenlijk weet u niet om te gaan met uw emoties’, dát verklaart dus een hoop.
Nu vier jaar later besef ik me dat er op dat moment van alles door mijn hoofd moet zijn geschoten waar ik me toen niet bewust van ben geweest. Alle puzzelstukjes die op hun plek vielen; de periodes dat ik in mijn depressie zat, dat ik niemand zag, mezelf opsloot en afzonderde, nergens zin in had, het liefst op zou lossen in het niets, het boos worden om niets, het boos worden om verdrietig te kunnen zijn, altijd maar ruzie zoeken. Al die zaken kwamen ineens in een heel ander daglicht te staan.
Maar ook besef ik nu eens te meer dat ik ontzettend blij ben met dat gesprek. Het gaf me rust, ik leerde accepteren dat ik iets met me mee droeg dat me anders maakte, maar waar ik vooral heel veel kracht uit kon halen. Ik ging een nieuw traject in; niet meer de focus op verwerken, maar de focus op leren omgaan met. Ik ging me meer en meer verdiepen in de theoretische kant van stemmingsstoornissen, ik leerde het als professional in te zetten op de juiste momenten, ik begon met het geven van gastcolleges, ik werd mijn nieuwe ik. De ‘ik’ die geen last heeft van zijn stoornis, maar er baat bij heeft en het positief benut zowel als professional als als mens.
Nu vraag u zich misschien af; ‘waarom dit verhaal? En waarom hier?’, voor mij is dat een duidelijk en vrij simpel antwoord; weerbaarheid is datgene wat mij in al die jaren op de been heeft gehouden.
Het leven is een zoektocht; een zoektocht naar wie we zijn, waar we horen, waar we gelukkig van worden, hoe we ons leven kunnen bepalen en hoe het bepaald is. Mijn zoektocht begon pas echt toen ik besefte dat ik op het punt stond alles kwijt te raken, te verdwijnen in het niets. Pas toen ik mezelf weer leerde waarderen om wie ik was, zeker was over wie ik wilde zijn en stevig genoeg in mijn schoenen stond om afscheid te nemen van mijn verleden, toen pas besefte ik dat alles wat ik deed en doe de moeite waard is. Dát is mijn weerbaarheid.
‘Weerbaarheid zit niet in de grootte van dat wat je bereikt, maar in de kleine dingen die je maken wie je bent’